به عبارت دیگر استعمارنو همچنان اساس و بنیاد همه‌ی امور است و کشورهای توسعه نیافته، استان‌ها و ایالات برون‌‌مرزی کشورهای قدرتمندند، بی‌آنکه از مزایا و حقوق استان‌ها و ایالات درون‌مرزی برخوردار باشند. بنابراین خواه فریاد بردارند مرده باد، خواه عربده بکشند زنده باد، هیچ تفاوتی نمی‌کند، زیرا تأثیری در وضعیت آن‌ها ندارد. آنچه کشورهای توسعه نیافته لازم دارند امید و بیم است. امید به بهبود وضع که همواره در افق آینده متحقق خواهد شد، بیم از پریشانی و بی‌سامانی بیش‌تر که عامل وحدت و یکپارچگی فرد منتشر در برابر دشمن خارجی است. دشمن خارجی نمی‌گذارد ادارات فعال باشند، دشمن خارجی نمی‌گذارد کشاورزی رونق بگیرد، دشمن خارجی نمی‌گذارد دانش‌آموزان و دانشجویان درس بخوانند، دشمن خارجی خانواده‌ها را تشویق به طلاق می‌کند. دشمن خارجی حتی اجازه نمی‌دهد گوش پاک‌کن تولید شود، اما هیچ مخالفتی با تولید جنگ‌افزار ندارد و هیچ کشور عقب‌مانده‌ای نیست که ماهی چند موشک میان‌برد و دور‌برد را آزمایش نکند و دشمن خارجی را نترساند و به رمه‌های فقر و نگونبختی امید نبخشد. برای مبارزه با دشمن خارجی چه باید کرد؟ اختلاس، احتکار، بالا بردن قیمت مسکن و اجاره و هر کالای دیگر، بالا بردن آمار بیکاران، تعطیلی کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، بالا بردن شمار بانک‌ها به نحوی که با تعداد مغازه‌ها برابری کنند، مراقبت از پوشش و قیافه و اخلاق مردم. برگزاری مراسم و مناسک ویژه‌ی سیاسی و ملی و آئینی در تمام طول سال همراه با جشنواره‌های خرد و کلان، تبلیغات، تبلیغات، تبلیغات، بیل‌برد و پوستر و بنر، فوتبال، فوتبال، فوتبال.
بازتاب یادداشت «سیاست‌های افراطی...» دکتر داوریمتن کامل مقاله را در
اینجا زیر مطالعه کنید