شرمنده

حسین جان!
عزیز دلم!

من سید ابن طاووس نیستم که برایت لهوف بنویسم
من شیخ جعفر شوشتری نیستم که برایت الخصائص الحسینیة بنگارم
من محتشم کاشانی نیستم که برایت ترکیب‌بند «باز این چه شورش است» بسرایم

من یک فلک زده‌ ای هستم که وقتی زیارت عاشورای تو را می‌خوانم، بیش از آن که بر تو درود فرستاده‌ باشم، خودم را لعن کرده‌ام.

از کجا معلوم که اگر الان عاشورایی بر پا شود، من در صف یزیدیان قرار نگیرم. با آمار و احتمال ریاضی هم حساب کنیم، احتمال واقع شدن در یک سپاه ۳۰ هزار نفری، خیلی خیلی بیش از جماعت هفتاد و چند نفری است.

فقط خواستم مثل کوفیانی که بعد از خطبه‌ زینبت در کنار سر بریده‌ تو گریستند، بگویم: حسین جان! من شرمنده‌ام